HAFTANIN SORUSU OKUYUCU YAZILARI
Kendini Kandırma Nedir?
Kendini kandırma, kendini kandırma ihtiyacı hissetme, bir daralmanın, sıkışmanın verdiği sıkıntı ve bulanımla birlikte kendine muhakkak bir çıkış yolu bulur. Yaşamda birçoğumuzun fark edemediği veya önemsemediği en önemli husus bir tekâmül seyrinin hiçbir aksama olmadan devam etmesidir. Durağan olduğumuz, pasif kaldığımız durumlar aynı suyun kovaya dolmasındaki zaman gibidir. Kova dolduğunda yani içsel bir baskı ve zorlama başladığında biriken bu enerjiyi gelişimimiz için kullanarak, olması gerekeni yerine getirerek normalleşmemiz gerekmektedir.
Ancak hiçbir gelişmeye katkısı olmayan geçiştirmeler, kendimizi sürekli oyalayacak oyunlarla meşgul olmamız, zaman içinde ana yoldan tali yollara saparak hiçbir şey yapmadan yapıyormuş gibi kendimizi aldatmaya zorunlu olarak ihtiyaç duyar hale geliriz. Çünkü tekâmül evrensel bir kural olup genlerimize kotlanmıştır. İleri yürüyemeyenler, önüne birtakım setler çekip direnenler, oldukları yerde duramayacakları için yan yollarda orta yolu bulana kadar yürümek mecburiyetinde kalırlar.
Orhan Yarat – 21.04.2008 *ruhsalboyut.com*
Bu soruda insanın en önemli çıkmazı belirgin olarak sergileniyor: insanın birden fazla benliğe sahip oluşu. Genelde buna “ikilik” diyoruz. Sıkıntıların ve sorunların en başında ikilik geliyor. Burada bir kandıran var, bir kandırılan. Kim kimi kandırıyor? Kanan ve kandırılanın ayrılığı nerede, beraberliği nerede? Bu sorulara şimdiye kadar çok cevaplar verildi, ama tam ve tatminkâr bir açıklamaya kanımca ulaşılamadı. Bariz olarak şunu söyleyebiliriz. İnsan doğrulardan uzaklaşıp yanlışa yöneldiğini içinden, vicdanından hissedip rahatsız oldukça ve çevreden de bu durumu teyit eden etkiler aldıkça bilsin ki kendini kandırıyordur. Kandıran benliğimize değişik disiplinlerde çeşitli adlar verilmiştir: şeytan, nefis, ego, sınandığımız yer vb… Bütün bunlar olması gerekende olmadığımız zamanlar suçu ona yıktığımız tarafımızdır. Ve en fazla da manevi-kalıcı olana, maddi geçici olanın tercih edildiği denge bozuklukları(!) kendini kandırma durumlarıdır. İnsanın kendini kandırmaktan yavaş yavaş da olsa kurtulması, yani ikilikleri terk etmesi için bugüne kadar hayrına söylenenlere kulak vermesi, onları benimsemesi ve en önemlisi bir ucundan başlayıp söylenenleri şahsında uygulamaya geçirmesidir. İnsanın zaafıdır: kendi gözündeki merteği görmez, başkasının gözündeki saman çöpünü görür, onu eleştirir. Bu anlamda başkalarını düzeltmekten vazgeçip kendine dönmesi, başka pek çok şey gibi insanın kendini kandırmaktan uzaklaşmasının da başlangıcıdır.
Osman Türkmenler – 22.04.2008 *ruhsalboyut.com*
Ego kendini bilmeyi engelleyen bir mekanizmadır. Bu engelleme kandırmak biçiminde olur. Kendini tanımak, O’nu tanımaksa eğer, kendini sevmek O’nu sevmek, O’nun yakınlığını hissetmek, varlıksal değerini, ruhsallığını bilmek ve ona göre yaşamaktır. Bütün bunlar yeterli seviyede değilse, ego galip gelecek kişinin kendini bilmesini engelleyecek her kandırışı yapacaktır. Bu kandırma yaşamın her alanında o kadar güçlüdür ki, insan kandırılmış olduğu o halini, dolayısıyla gerçek olmayan o halini kabul etmeyenlerin kıskanç, huysuz, kötü kişiler olduğuna samimiyetle inanır. “Kendini bir şey zannetmek” deyimi bunu çok güzel anlatır. Bu deyimin varlığı, insanın, bu kandırılmayı başkalarında çok iyi görebildiğinin açık delilidir. Ama insan başkalarına olduğu gibi kendine karşıdan bakamadığı için, kendisi ile ilgili gerçeği göremez.
Gerçekte insanın kendini görmesi, aldatmaması, ruhsallığını yaşadığı zaman ortaya çıkaracağı güzellikler anlayabilmesi için bütün anahtarlar verilmiştir. Ama o kolay yol olarak kandırılmayı seçer. Kandırılma ilk başta kolaydır. Çünkü toplumsal değerleri iyi kötü, eski yeni demeden, bazı toplumsal değerlerin altında yatan esaretimizi görmeden, giyiniveririz. Kimse ile çatışmamız yok görünür. Hâlbuki asıl çatışma, vahşi bir yarış, rekabet ve bunların sonucu ortaya çıkan acılarla yüklü çok daha zor olan yoldadır. Bu zorluk karşısında kişinin kendini ve çevresini kandırmaktan başka seçeneği kalmaz.
Ayşe Turhan – 22.04.2008 *ruhsalboyut.com*
Gerçeklerden ve doğrudan kaçmanın yolu kendini kandırmadır. Her devirde bunun yeni yolları icat edilmektedir. Bazıları her devirde yaygın olarak mevcuttur. Örneğin, yarın kendiliğinden iyi bir şeyler olacağına dair beklenti… Kendinin iyide ve doğruda olduğu… Kendiliğinden tekâmül ettiği… Bir şeylerin sahibi olduğu… Olayları kontrol ettiği… Sorumluluk üstlendiği birkaç işi yaptıktan sonra kalan zamanda keyfine bakabileceği… Bir tane hayatı var, onu gönlünce geçirmesi gerektiği… Bu hayatta başaramadığını, sonraki hayatına erteleyebileceği...
Bazı işler için zaman olmadığını düşünmek, bazıları için daha sonra zaman olacağını düşünmek en büyük kandırmadır. Herşey bir nasip ve düzen işidir, ona göre zamanda yer tutmuştur. Doğru sıralama içinde gereken herşeye zaman vardır. Onun içinde yer almayanlar, bugün gerekli olduğuna kendimizi kandırdığımız, esasen üzerimize düşmeyen gereksiz yükler ve boş uğraşlardır. Doğru sırasında tutamadığımız işler nasipten çıkarlar. Zamanla uyum içinde olmak doğru sırayı hissedip uygulayabilmektir.
Toplumsal kandırmalar, toplu olarak içine düştüğümüz çukurlardır. Örneğin medya gündemi, olayları hikâye tarafından ve duygu sömürüsü ile aktaran, her gün benzer biçimde tekrarlanan bir şovdur. Bilinen kişiler, rollerini oynayan oyunculardır yalnızca. Onlar, gerçekte tanınmazlar. Dünya sahnesi büyük bir kandırmacadır. Esasın tanıdıkları, ruhsal ve fiziksel, birleşik gücü kullanarak, fevkalade bir üst yaşamın manevi zenginliğini bulunduranlardır.
Yaşamın ne olduğuna ve amacına dair büyük bir algı kayması vardır. Yaşam, okula gitmek, evlenmek, mesleğinde çalışmak, her fırsatta eğlenmek, emekli olup gezmek ve dinlenmek değildir. Bu yaşamın kabuğudur yalnızca. Kendini kandırmak, içte olanı görmemektir. Neden herkes bu kadar aldanıyor? Gerçekler niçin anlatılmıyor? Aslında durmadan, her yerde anlatılıyor. Muazzam sistem, her şekilde açıklığı ve işareti herkese veriyor. Ama insanlar kabuğun cezbesine kapılmışlar. Kandırılmayı tercih ediyorlar ve gerçeklerden kaçtıkça da kendilerini hapsediyorlar.
Neden kanmak istiyoruz? Yeterince düşünmediğimiz için. Gerçek isteklerimizin hayırlı neticelerine odaklı kalamadığımız için. Farklı olma cesaretini bulamadığımız için. Bir gün zamanın biteceğini ve tercihlerimizden ötürü sonsuz bir pişmanlık duyacağımızı şu anda yaşayamadığımız için. Şu anki durumumuzun iyiliğine kandığımız için. Oysa o iyilik kaybedildiği zaman, esasa yönelmek için çok geç olmuştur. Bütün bunları biliriz, olaylar bizi ikaz eder. Olay sırasında biraz esasa geliriz, ama geçince yine eski rehavete döneriz. Yeni bir azabın davetiyesini çıkarırız. Ta ki bu kandırıcı döngüden kurtulana kadar…
Altan Gürol - 23.04.2008 *ruhsalboyut.com*
Kendini kandırma, gönlün ve vicdanın sesine kulak tıkamaya çalışmaktır. Çok kısa sürelidir, boşuna çabadır. Kişi yaptığı hatanın bilincine varınca duyduğu pişmanlıkla egosunu savunmak için bulduğu yersiz sebeplere başvurur. Ama etkisi kalıcı olmaz. Çünkü gönlü ve vicdanı onu rahat bırakmaz.
Fahire Öztekin – 24.04.2008 *ruhsalboyut.com*
Kimse kendini kandıramaz, sadece başkalarını kandırabileceğini zanneder. Ki bu aslında ümitsiz bir mücadeledir, kıymetli enerjilerin hiç yere harcanmasıdır. Böyle olduğunu diğer insanlar da gördüğüne göre bu zavallı çaba niye devamlı ortadadır? Çünkü insan egosu ile çarpışmadadır. Ego kimliksiz kalmaktan korkar, olmayan bir şeyi var göstererek diğerlerinden saygı ve sevgi görmeyi umar. Bu yüzden ego büyük bir kandırıcıdır ve bu bağlamda en büyük acıların de nedenidir. Kişi kendini, başkalarını kandırarak koruyabileceğini zanneder ve yaşamını harcar gider. Aslında kendi oyunu ile kendi tuzağa düşer ve kendini kandırmak ta böyle bir şeydir. Başlarına gelen olumsuzluklar için başkalarını suçlayanlar da bir biçimde kendi yetersizliklerinin farkındadırlar ve bu nedenle saldırgan tavırlar sergilerler. Öfke, şiddet, asabiyet ve yüksek sesle baskın çıkma yollarına başvururlar ki bu tavırlar da diğerlerini kandırmaya çalışmanın göstergeleridir. Şu Arap atasözünü çok beğenirim ''insan istediğine yol bulur, istemediğine bahane'' Hiç kimse imkânım yok, vaktim yok, mecalim yok vs demesin. Hepsi bahane yani diğerlerini kandırma çabalarıdır ama kendini kimse kandıramaz. İsteyene her yerde yol vardır.
Günal Gölhan - 25.04.2008 *ruhsalboyut.com*
Kendini kandırma; boşa geçen zamandır, boşa geçen zaman içinde küçülen kimliklerimizdir. Vesvese verenin arkasından gitmektir. Gerçeği hissedememek, görememektir.
Gerçek yolcularının, hiçbir zaman uğramaması gereken bir duraktır. Çünkü durak; beklenmesi gereken bir yerdir, gerçek yolcularının durmaya, beklemeye tahammülü yoktur. Ama maalesef, bizler; bu durağa, dünya üzerindeki bağımlılıklarımızdan ötürü çok uğramaktayız, dolayısıyla da, gerçek yolundan sapmalar yaşamaktayız, bu da büyük zaman kayıplarına yol açmaktadır. Büyümeyen şey küçülür. Bizlerin kendini kandırması; gerçeğin, ufkumuzda ufalarak, bizim göremeyeceğimiz kadar küçülmesidir.
Tarık Öztürk – 25.04.2008 *ruhsalboyut.com*