Kitabı Kim Okuyor?

            Hangi konuda olursa olsun bir kitap gönülle okunmazsa, bizi hiç bir gerçeğe götürmez; gönülle okunmazsa bizde değişim gücü yaratmaz; bizi yeni eylemlere sokmaz; bizde yeni düşünceler, bilgiler açmaz.

            Pek çok kitap okuyoruz, hatta bu konuda pek çok yazılar yazıyoruz, tercümeler yapıyoruz ama hala günlük sıkışıklıkları, sorunları, hastalıkları yaşıyorsak okuduklarımızdan yaşama pek bir şey geçmiyor denilebilir.

            Okumak ve bilgilenme düzeyinde de olsa bir yeni şey öğrenme yoğun bir hazdır. Bilimsel olarak beynin o sırada seratonin salgıladığı tesbit edilmiştir. Kitabı okuyan egomuz ise o haz bize yeterli olur. Belki o hazzı yaşamak için pek çok kitap okuyabilir, sayısız bilgi yüklenebiliriz; böylece kendimizi başkalarından üstün, değerli görme eğilimine gireriz. Ancak bir kitabı gönül okuduğunda hazza eşlik eden başka hissedişler vardır; bundan böyle ben şunu da yapmalıyım  ve şundan vazgeçmeliyim dedirten güçlülük hissi; yazık ben ne kadar yanlış yapmış ve en başta kendime ve bu arada kimlere zarar vermişim düşüncesini yaratan üzüntü hissi;  O Büyük Makam önünde mahcubiyet, özür dileme, tövbe etme hissi; bütün yanlışlarımıza rağmen korunduğumuzu, lutuflar içinde olduğumuzu farketmekten dolayı şükür ve teşekkür hissi.

            Bunu yaptığımız tüm güzel, iyi ve doğru işler için de düşünebiliriz. Güzel, iyi ve doğru işlerden egomuz da haz duyar, gönül de haz duyar. Ama birincide ruhsal kazanç yoktur, kendimizi beğenme, rahatlık, üstünlük, yanlışlarımızın kefaretini ödemişiz gibi düşük frekanslı duygular vardır. ikincisinde ruhsal kazanç vardır. Yapmamız gereken daha doğru, iyi ve güzel davranışları farkederiz. Nasıl olsa kefareti ödendi diye yanlışlarımızı iç huzuru ile sürdürmek değil, yanlışları terketmek gereğini anlarız. Aradaki farkı görmek lazım.

Ayşe Turhan

(Güncelleme : 11/05/2006)