Neşeli Bir Yılbaşı

Genelde biz Türkler, asık yüzlü olduk; her şeyden şikâyet, her şeyi eleştirmek, hastalıklarımız, talihsizliklerimiz, uğradığımız haksız tutumlar. Yaratılan bir neşeye bile katılmadığımız gibi,  bize hazır bir neşe sunan kişiye tavır koymak. En iyisi ben, vakfımızın düzenlediği yılbaşı ve bayram gezisine katılayım, biraz neşeli, nazik, saygılı bir ortamda, bir nefes alayım dedim. Cuma gecesi yola çıktık. Cumartesi sabah otel, kahvaltı ve ilk gün gezisi; birkaç tarihi yerleşim yerinden günümüze kalanlar, haydi hep birlikte surlara çıkın, işte açık hava tiyatrosu, aşağıya inin, çabuk otobüse binin, öğle yemeği 45 dakika, geç kalmayın, kimseyi bekletmeyin. Sağ tarafa bakın, sol tarafa bakın. İhtiyaç molası, çabuk olun, koşun. Kahve? Çay? Su? Akşam yemeği ve yarın sekiz buçukta herkes otobüste olsun. Günaydın, günaydın! Bugün üç antik kent gezeceğiz. Dünyanın yedi harikasından biri de buradaydı, ama şimdi yok. Sadece burada olduğunu tahmin ederek biliyoruz(!) Şimdi herkes kendini üç kelimeyle tanıtsın. Sonra çok neşeli bir oyun oynayacağız. Kim fıkra anlatır? Sizin sesiniz güzel, lütfen bize şarkı söyleyin, lütfen, lütfen. Arkadaşımız için alkış, alkış, daha kuvvetli alkış. Mola vereceğimiz yerde, bir deri mağazası var. Yarın da çok büyük bir tekstil firmasının satış mağazasına gideceğiz; restoranın yanında küçük hatıra eşyalar satan dükkânlar var. İlerde havuzun yanında hem kafeterya hem de gümüşçüler var. Haydi, herkes, görünceye kadar ihtiyacını hiç hissetmediği, aklına bile gelmeyen şeyleri çok çok alsın. Tabii hepimiz öyle yaptık. Canım, sonra beğenmezsek veya gereksizse birine hediye ederiz olur biter. Gerçekten herkes çok sevecen ve kibardı. Geziyi gerçekleştiren turizm şirketinin elemanları, rehberimiz, otelde servis, aynı biçimde nazik ve saygılıydı. Yemekler, kahvaltılar açık büfe, her şey boldu; evimizde yemediğimiz kadar yedik, içmediğimiz kadar içtik! Ah inanmayacaksınız bu gezide ben üç kilo almışım; ay ben de ben de!

Yılbaşı akşamı çılgınca mı diyeyim, avaz avaz mı diyeyim, çok eğlendik. Hanımlar masaların üstünde oynadılar. Sanatçımız hem şarkı söylüyor, hem org çalıyordu. Kimi notalar hem ses hem de ölçü olarak sahiden hatalıydı, ama bozamazdı hiçbir şey neşemizi o akşam. Gerçi aynı müziği en yüksek perdeden dört akşam dinledik ama, doyamamış olmalıyız ki, gezilerde olsun, dönüş yolunda olsun bütün repertuarı tekrar ve tekrar elden geçirdik. Ben birkaç ay müzik perhizine girmeğe karar verdim. Gürültüden pek de sohbet yapamadıksa da ayrılırken hepimiz birbirimize sarıldık, neşeli bir vedalaşma ile kartlar, telefonlar verdik, daha sakin bir zamanda görüşmek üzere!

Aslında bütün gezi boyunca ve o yüksek volümlü eğlenceli yılbaşı akşamında, benim kaçıp kurtulmak istediğim o karamsarlık, mutsuzluk, çaresizlik, amaçsızlık kol geziyordu. Tek fark olumsuzluklarımızın birkaç gün ve özellikle yılbaşı akşamı için elbise değiştirmiş olmasıydı; beyefendiler ve hanımefendiler neşeli, tasasız kahkahalarla dans edip eğlenirken, madalyonun diğer yüzü mutsuzluk, amaçsızlık, yalnızlık garsonların, komilerin, hatta şarkı söyleyip, org çalarak hepimizi neşelendiren sanatçının, sadece yüzlerinden değil bütün bedenlerinden akıyordu.   

Hâlbuki bir günde paldır küldür kırk yere gideceğimize bir iki yere gitseydik, o antik kentlerde taşların üzerlerine otursaydık; orada yaşamış insanların günümüze ulaşan enerjilerini, hissetseydik, onlara deseydik ki, “ O günler siz vardınız, bugünler biz varız. Ne güzel eserler meydana getirmişsiniz; kutlarız, elinize sağlık. Sizi eserlerinizden tanıdık, beğendik, sevdik. Âşık oldunuz, mutlu ve neşeli oldunuz; tabii kederleriniz ve acılarınız da oldu; aynen bizim gibi. İnanın o günden bugüne dünyamızda pek fazla bir şey değişmedi.  Kim bilir o gün orada olan sizler, belki yine bizdik,  eski bir albüme bakar gibi bu eserlere bakıyoruz.” Ve daha ne düşünceler?

Mutlu olmak için o kadar alışverişe, o kadar şamataya ne gerek vardı? Kuşları izlemek, denizin kokusu, ağaçlar, yağmur mucizesi, çocuklar, gençler her yaştan insanların etrafımızdaki değerli varlıkları, bunları yaşasaydık daha mutlu olmaz mıydık? Yılbaşı gecesi hep birlikte açık havada gökyüzüne baksaydık mesela. En ince ve en Yüce bir sanatın var ettiği Güzel Dünya’mızın o muhteşem yıldızlar evrenindeki sevimli, sıcak yerinin; bizi sevgiyle, şefkatle ve dinamizmle saran enerjisinin farkına varsaydık. Tüm insanlık için doğru dualarımız, doğru sevgilerimiz olsaydı. Her şeye ve her şeye sevgi dolusu selamlar gönderseydik. O zaman birkaç günlük, emanet neşeli elbisenin ardından yine eski hamam eski tas yaşama dönmezdik. Her günümüz gezi, her akşamımız yılbaşı olurdu. Ama bunları düşünebildiğimiz halde şamatayı, paldır küldür, alışverişi tercih ettik; çünkü herkes öyle yapıyor!

Güney Haştemoğlu

(Güncelleme: 05/01/2007)