Bakkal ile Papağan

           Bir zamanlar bir bakkal ile yeşil renkli, güzel sesli ve konuş­masını bilen bir papağanı vardı. Papağan dükkâna bekçilik eder, alış verişe gelen müşterilerle şakalaşırdı. Tıpkı insanlar gibi konuşurdu. Ötüşüyle de papağanlar ara­sında seçkin bir yere sahipti.

           Günlerden bir gün, dükkân sahibi papağanı dükkâna göz ku­lak olması için bırakıp evine gitti. Bu sırada bir farenin peşine takılan bir kedi dükkâna girdi. Papağan can korkusuyla oradan oraya uçarken, gitti gül yağı şişelerini devirdi.

           Sahibi evinden döndüğünde, rahatça dükkânda bir köşeye kuruldu. Kurulunca da dükkânın yağ içinde olduğunu ve elbisesinin yağa bulandığını fark etti. Sinirle kalktı papağanın başına bir to­kat patlattı. Aldığı darbenin etkisiyle papağanın başındaki tüyler döküldü, papağan kel kaldı.

           Papağan birkaç gün konuşmayı kesti. Bakkal ise yaptığından pişman, feryat etmeye başladı. Sakalını yolarak: "Eyvah! Nimet güneşim bulut arkasına girdi, kazanç kapımı kendi elimle kapattım. Elim kırılsaydı da şu tatlı dilli güzel papağanıma vurmasay­dım!" diye kendi kendine söyleniyordu.

           Papağanın yeniden konuşmasını sağlamak için karşısına çı­kan her yoksula sadakalar, hediyeler veriyordu. Ağlaya inleye, şaşkınlık içinde geçen üç gün, üç gecenin ar­dından dükkânında umutsuzca oturmuştu. Belki olur da konuşur diye papağana ilgi çekici şeyler gösteri­yordu.

           O sırada kafası tas gibi dazlak, saçsız başsız bir dervişin yolu oraya düştü. Papağan onu görür görmez dile gelip dervişe: “Hey sen, baksana buraya! Sen niye kellerin arasına karıştın? Yoksa sen de mi yağ şişelerini devirdin? diye seslendi.

           Onun bu benzetmesi herkesi güldürdü. Çünkü hırka giyen dervişi kendisi gibi sanmıştı. 

Mesnevî’den hikâye

07.02.2009 *ruhsalboyut.com*