“İnandık deyince bırakılıvereceğinizi mi sanıyorsunuz?” (Beyti Dost)
İnandıklarımız uyguladıklarımızdır. Uygulamasında olduğumuz her yaşam tarzı bizlerin inandıkları doğrultusunda hareket ettiği yerdir. Esaretimiz, uygulamamızdaki birleştirmelerin açığa çıktığı yerlerdir, kendimizi özgür kıldığımız yerlerde öyle. Bunun için neye, niçin inandığımızın farkına varmamız gerekir. İnancımız ne olursa olsun, O’nun bilgisi, üzerinden gidilecek tek yoldur. Buna ulaşma çabamız, kendimizi yetiştirme çabamızdan geçer. Kendimizi yetiştirme çabamız, O’nu her yerde, her şeyde, nefesimizde hissedişten geçer. İnanmak yaşamaktır varoluşun bütünlüğünde. Bir bir birleşip tek bir vücut olmaktır sessizliğin doğasında. O sessizlik varla yok arasındaki bir perdedir, başarabilenler bütün olmanın bilincine varanlardır. Sessizlik, mekanik bir aletin içindeki bir parçanın sorunsuz olarak çalışıp, görevini kendini hissettirmeden yapmasıdır. Sessizlik, bütünün çalışmasındaki kusursuz rezonanstır, benim değil, bizim için çalışmaktır. O zaman tek bir ses duyulur, o da sessizliğin sesi. İnanmak, bütünün hizmetinde çalışırken hiç olabilmenin sessizliği ile kalabilmektir.
Tarık Öztürk – 11.3.2011 *ruhsalboyut.com*