Çocuk-Ebeveyn İlişkisinde Empatinin Önemi

         Empati kuramamayı bir iletişim eksikliği olarak görürsek, bu becerinin yokluğu eşler ve aile içinde olduğu kadar çocuklar ile ebeveynler arasında da kendini hissettirmektedir. Modernizmin getirdiği yoğun hayat temposu ile artan stres, sıkıntı, bunalım ve depresyonlar karşısında, sarsılmayan empatik becerinin gelişmişliği ile çok yakından ilgilidir.

         Çocuk-Ebeveyn ilişkisinde empatiyi yakalamak için çocuk yanımızı hiç kaybetmemeliyiz. Çocuk ruhunu anlamak için çocuk dili ile konuşmayı bilmek gerekir. Eğer çocuğumuza konuşma fırsatını vermiyorsak, çocuk sürekli olarak susmayı tercih eder ve bu durum çocukta psikolojik tahribatlar yapabilir. O zaman benim çocuğum neden sessiz, niçin içe kapalı, niye diğerleri gibi değil, neden duygularını ifade edemiyor, niye ürkek, çekingen ve arkadaşı yok gibi yakınmalarla karşılaşmak kaçınılmazdır.

         Oysaki çocuğu bu duruma iten, bilinçsiz davranan anne-babadır. Kendimizi çocuklarımızın yerine koyalım ve onların yaşam alanlarından, onların pencerelerinden bakalım olaylara. Hangi çocuk ister, konuşurken susturulmayı, azarlanmayı, sınırlandırılmayı… “Sus! Sen daha çocuksun, sana düşmez bu konuda konuşmak. Ben sana demedim mi büyüklerin yanında konuşmayacaksın” diye engellenen bir çocuk, bir daha ki sefere konuşma cesaretinden ne kadarını kaybeder siz hesaplayın.

         Çocuklarımızı anlamak zor olmamalı; ne istediğini ve onlara nasıl davranmamız gerektiğini öğrenmeliyiz.

(Güncelleme: 2 Mayıs 2006)