HAFTANIN SORUSU OKUYUCU YAZILARI

Muhabbetin hangi deminden içimiz ürperir, niçin?

Bu, çok özel bir soru. Farklı anlaşılabilir ve farklı cevaplanabilir… Böylece, muhabbet, temelde sevgi anlamı taşır. Türkçede günlük kullanımda daha çok dostça ve güzel şeyler konuşmayı, sohbet etmeyi ifade eder. Dem, burada hem an, vakit, hem de kıvam olarak alınabilir. İçin ürpermesi ise, madde ötesi yönümüzün alışılmadık bir biçimde titreşmesi, bir tuhaf olmasıdır. Dilde buna başka türlü karşılık bulmak zordur.

Sorunun unsurlarını ayrı ayrı anlamlandırdıktan sonra, bütününü mana ağırlıklı olarak değerlendirmeye çalışalım. Anlamayı kolaylaştırmak için aynı soruyu şöyle sorabilir miyiz? “Sevgi bize neler yapar, bizi nerelere götürür?”  Tabii burada söz konusu olan sevgi, beşeri içgüdümüzün bizi yönlendirdiği mekanik sevgi değil, daha yükseklere yönelmiş olan sevgidir.

Bilgiyle başlamak zorundayız. Bu sevgi, Tek Yaratıcı’nın bütün yarattıklarının hem hamuru hem mayasıdır. O sevgidir İlahi Muradı gerçekleştiren. Odur her şeyi o murada göre başlatan, yürüten ve sonlandıran. Var Eden’in Sevgisi bütün başlangıçlarda ve bütün sonlarda hükmünü mutlak olarak sürdürür. Yaratılanların bunu bilmeyişleri bir şeyi değiştirmez. O’nun var ettikleri, bilseler de bilmeseler de mevcudiyetlerini bu sevgiye borçludurlar. Yeri, sonsuz varlıklar yelpazesinde bir çizgiden ibaret olan insan da, inanıyoruz ki, diğer varlıklar gibi, bulunuşunun bir aşamasında bu sevgi ile tanışmak kaderindedir. Bu sevgiyi algılamaya başlayan, önce diğer varlıklarla ve giderek tüm evrenle müşterekliğini hissetmeye başlar. Bu, varlığın sınırlarını genişletmeye ve ait olduğu bütünün görmeye başlamasıdır; şuurlanmayla eş anlamlıdır. Bu, farkında olmasa da, aslında ta işin başından beri sevgi arayışında olan varlığın sevildiğini anlamaya başlamasıdır. Ve bu seviliş öyledir ki, mutlaka karşılık vermek zorunluluğunu doğurur. Böylece, sevildiğini gören sever de. Gerçekte bu ikisi aynı anda olur. Yani ikisi bir tek işlemdir. Bu an dönüşüm anıdır. Varlık mukarrer bir kemal noktasında “sevgili” olduğunu görür, bilir ve yaşamı şükre dönüşür. Ondan sonraki seyir için bütün sözler değerlerini yitirirler. Ortada yalnız seven ve sevilen kalır.

Osman Türkmenler 

(Güncelleme : 15/04/2006)

Konuşma ve yazı dilinde bugün anladığımız muhabbet etmek; dostça konuşmak, sohbet etmek, içtenlikle yapılan sohbet, yakınlık göstermek, sevgi ile süslemek ve sevmektir. Aslında muhabbet etmenin anlamı daha derindir. Muhabbet; ruhsal boyutta yol almaktır.

Mevlana ile Şems’in arasındaki büyük muhabbet sonucu Mevlana; eserlerini insanlığa sunmuştur. Tüm insanlığa ışık olan sonsuz sevgi ve Aşkın insanları olgunlaştırdığı, ilahi planların yolunu açtığıdır.

Ruhsal bir varlık olan insan; gerçek sevgiyi ancak yüksek bir titreşimle gerçekleştirebilir. Önemli olan bu titreşimi, enerjiyi diğer kardeşlerimizle birlikte yaşamak ve etki alanını genişletmektir. Muhabbette evrenin her zerresi ile uyumluluk vardır. Muhabbet kişiler arasında olduğu gibi insanın kendisi ile de başarılır. Varlık arınma yolunda tüm saflığı ve temizliği ile anı yaşar. İçine döner, sakindir, huzur vardır her zerresinde, yüce sistemlerle irtibat halindedir.

Bir ürperti kaplar hücrelerini, yerde midir? gökte midir? Aslında o her şeyin farkındadır. Bir titreme denizinde yüzmektedir, sonsuz pınardan yıkanmaktadır. İlahi düzenin içine çekilmektedir. Bir hal içine girmiştir. Huşu içinde yüksek enerjiye gark olmuştur. Mutluluğun doyuruculuğu ve yoğunluğu içindedir. En büyük gücün tadını tatmaktadır gönülden, ruhsal sistemin titreşiminin tattırdığı kadar ürpermektedir. İşte bu andır, bu alışveriştir, bu demdir, şuurca yükseliştir.

Tüm varlıkların muhabbet dolu demlerinin artması dileğiyle...

Sevim MUTLU

(Güncelleme : 29/04/2006)

İnsan yaşamının temel öğelerinden biri, bekli de en önemlisi, “SEVGİ” dir. Sevgi ile muhabbet yaşamımızda iki anlamın birleşmiş olan şeklidir. Muhabbetin bir anlamı da içtenlikle ve dostça yapılan sohbettir. Muhabbet bir yerde de sevgiyle süslenmiş bir sohbet ortamıdır.

Dünyada var olan tüm canlıların birbirine sevgi ile davranması herkes tarafından uygulanacak bir durum olmalıdır; ancak sevgisiz yaşamın varlıkların ömürleri sürecinde kendilerini rahatsız etmesi gayet olağandır; varlıklar bu tür yaşamda gayret ve  çabaları  ile  negatifliklerden  uzaklaştıkça  sevginin  gücüne  -anladıkları takdirde-  daha sıkı sarılabilirler.

Eğer muhabbeti bir sistem veya ortam olarak düşünürsek (kanımca) bu ortamda hareket eden bir etkileşim yahut enerji ağı düşünebiliriz. Şüphesiz ki bu iletişimin hızı, sistemdeki noktaları şuur aktivitelerinin yoğunluğuna tâbi olacaktır. Muhabbet ortamının kişilerden oluştuğunu göz ön üne getirirsek, kişisel şuurlar mümkün olduğunca parazitlerden arındığı ve üst düzeye çıktığı an herhalde kişileri ürperten bir dem, yoğunluk, an gibi düşünülebilir.

Bazı hususlarda bu ürpertiyi bir büyük annenin torununu muhabbetle kucaklaması ânında da kişi hissedebilir; size o esnada her iki varlığında duyduğu mutluluk, birbirlerine gösterdikleri içten yakınlık pozitif duygularla kişilerin duygularını da harekete geçirebilir. Muhabbet veya sevgi; varlığın mutluluğu tatmasına ve o yolu bulmasına, böylece huzurlu bir yaşam sürmesine neden olur. Bu da duygular veya hissedilen, içten gelen sevgi ile olabilir.

Varlık muhabbeti yaşamının devam ettiği sürece şuurunun devinimi ile oluşan enerji ağında bir bütünlük sağlayabildiğinde mutluluk, huzur ve sevginin yarattığı bir ışık seli içinde kendi his ve düşüncelerinin yüceliği karşısında ürperti duymaması, hûşû içinde olmaması olanaksızdır. Yüce Tanrı’ya döndüğümüz zamanda o hûşû ve görkemle karşılaşınca sevgimizin büyüklüğü de içimizi ürpertmeye yeter.

Varlıkların yaşamlarındaki başarısızlıklar yaptıkları işleri sevmemelerinden kaynaklanmaktadır. O zaman yürek de zaaf mertebesine düşmüş olur. Oysa yapılan işlerde gösterilen sevgi-muhabbet hem yürek ve istek gücünü arttırır hem de iç huzuru sağlamış olur; zira muhabbet duyularak yapılan işlerde başarı kazanılmış olan bilinçli davranış, yürek gücü ve şuura yerleşmiş olan sevecenlikle daha derin bir hazzın duyulmasına sebep olur. İşte o demde başarının verdiği mutluluk, huzur ve o yumuşacık muhabbet insan yüreğinin ürpertisinin hissedilmesidir.

Muzaffer Güler        

(Güncelleme : 07/05/2996)

         İçimizi ürperten sevgidir. Evrenin enerjisi sevgi enerjisidir. Sevginin gücünü ne kadar kavrıyoruz? Saf bir ruhumuz, rahat bir vicdanımız var mı? İnsan denen varlığın ihtişamını gerçek anlamda kavrıyor muyuz?

İnsan hem kötücül, şeytansı, hem de yüce, eşsiz yeteneklerle donatılmıştır. O zaman bizler hangi yanımızı destekliyoruz? Negatif duygulardan tümüyle arınmış insan yoktur. Baştan ayağa şeytansı olan da. Burada sorumluluğumuz devreye girer. Zıt titreşimlerin birbirini sildiği gibi zıt duygular da birbirini siler. Bu kolay mı? Birinden nefret ederken, zıttı olan sevgiyi devreye sokmak mümkün mü? İşte burada birbirine teslim edilmiş insan varlığı işler: Yardım arayan bulur. Her yerde nefret olduğu gibi, sevgi de vardır. Bu şükran duyulacak büyük bir şeydir.

Duygularımızın dünya üzerinde an be an etkisi vardır. Nasıl bir dünya seçiyoruz? Tam şu anda nasıl bir tutum içindeyiz? Her an yeniden yaratıldığımız bilgisine göre, her an her şeyi kendimizle beraber sevgiye veya nefrete dönüştürebiliriz demektir. Her şeyin şu tek anda var olduğunu kavramak, içimizi ürpertir, yaşamımızı umut ve ışıkla doldurur. Bunu benim kavramam, diğer insanların da bu kavrayışa ulaşması olasılığını artırır. Bir mekanda oluşan olumlu alan, diğer alanlar üzerinde de etkilidir. Yüce öğretmenlerimizin “Sadece sizler için olsaydı böyle uğraşmazdık” demelerindeki anlam budur.

Görevimizi başardığımızda sadece dünyayı değil evreni kurtaracağız. Evet dostlar, içiniz ürperiyor mu?!

Günal Gölhan

(Güncelleme : 12/05/2006)