HAFTANIN SORUSU
OKUYUCU YAZILARI

Ölmeden önce ölmek ne demektir?

Ruhsal anlamda ölmek diye bir şey yoktur. Ruh ölmez, yok olmaz çünkü o sonsuzdur. Ölüm bedende gerçekleşir. Beden öldükten sonra ruh dünyadaki şuursal kazanımlarına bağlı olarak elde ettiği tekâmül seviyesine göre seyrini başka planlarda sürdürmek için madde boyutundan ayrılır ve sonsuz yolculuğuna sonsuz planlarla devam eder. İnsan, bedenlenmiş ruh olduğuna göre bedeninde gerçekleşen ölüm olayı bir ömürlük programın tamamlanmasından başka bir şey değildir. Ruh beden aracılığıyla maddeyi deneyimler ve tecrübe eder.

Dünya yaşamı dediğimiz zaman gerçek zamanla sadece bir selamlaşma anı kadar olduğu söylenir. Bedenlenmiş ruh bu kısacık zamanda çok önemli ruhsal deneyimlerde bulunarak kendi şuursal planına ve onun üzerinden insanlık şuur planına önemli katkıda bulunmaktadır.

Ölmeden önce ölmek demek ise insan nasıl ki öldüğünde dünyasal bağımlılıklarından ve ruhsal yaşamını engelleyen egosal davranışlarından kurtuluyorsa, yaşarken de bunları kendi iradesiyle yapması demek onu gerçekten yaşaması gerekene doğru itecektir. İradeyle yapılan bu terkediş insanın ruhsal anlamda şuurlanmasına onun ilerisinde gerçek özgürlüğüne yardımcı olacaktır. ”Her gün ölünüz” sözü de yine bu anlamda insanın ruhsallığına dönerek bu yaşam planında yapması gereken eğitimi tamamlaması için söylenmiştir. Çünkü insan dünya cazibesine kapılarak asıl amacını unutmadadır ya da unutturulmak istenmektedir.

Ölmeden önce ölmek yaşarken gerçek özgürlüğü yaşamaktır.

Oğuz Demir - 27.02.2012 *ruhsalboyut.com*

Dünya yaşamının amacı, dünya bedeninin terkinden önce sevgiyi bilmeyen dünya kişiliğimizin ölmesi ve bu bedenle sevgi bilincinde doğmak, dünyayı sevgi bilincinde yaşamaktır. Tekâmül, tekâmül diye dillere tespih edilen veya tekâmül de neymiş biz zaten tam ve mükemmeliz diyerek reddedilen, tartışılan konunun esası bu dünyada yaşarken ve bu bedenle sevgi realitesine, sevgi bilincine doğmaktır.

Dünya kişiliğimiz, içinde doğduğumuz ailenin, toplumun bizde geliştirdiği kimliktir. Bu gelişmede çevrenin doğru veya yanlış tüm etkileri ve bu etkilere bizim aklımız ve bilincimizle verdiğimiz doğru veya yanlış tüm tepkilerimiz rol oynar. İnsan kişiliklerinin sonsuz gibi görünen bu çeşitliliğini tek bir başlık altında toplamak mümkündür: sevgiyi tanımayan, dolayısıyla yaşayamayan kişilikler. Ölmeden önce ölmek bir anlamda içinde bulunduğumuz bu dünya kişiliğinden mezun olmaktır. Sevgiyi tanımayan bu kişiliği “terk etmek” yerine bu kişilikte “mezun olmak” deyimi daha doğru olabilir. Çünkü dünya kişiliği, görebilen insan için son derece öğretici ve şuur kazandırıcı bir deneyimdir. Mezun olmak ise sevgiye ulaşmaktır.

Dünya kişiliğimizin peşinden koştuğu gerçek sevgi, saygı ve güç devamlı olarak bizden uzaklaşmakta, yaşadığımız ise sürekli acı, tatminsizlik, hayal kırıklığı, her an kaybedebileceğimiz sahte güçler, sahte sevgilerdir. Ama ne var ki mezuniyetimiz yani üst gerçeği görme dediğimiz bir üst şuura ulaşmak için bunlar almamız gereken derslerdir.

Bu konu insanlık tarihi kadar eskidir. Bir değişik açıdan olaya bakarsak güya dünya denilen bir ortamda sanki fantastik bir yaşam rüyası görmekteyiz. Bir taraftan yüksek ruhsal özgürlük ve sevgi çağrısı gönüllerimize dolmakta diğer yandan “bak işte sana itibar kazandıracak ne varsa, bütün arzularının karşılığı hepsi burada. O ruhsal çağrıya uyarsan dışlanırsın, itibarın kalmaz” diyen karanlığın, insanı köleliğe, korkuya çağrısı.  

Gerçekten zor zamanlar yaşamaktayız. Binlerce yılın yargılarıyla zincirliyiz. Yüce Ruhsal Sistemlerin seslenişi ise bugüne kadar hiç olmadığı şekilde yüksek ve yoğun. Bütün değer yargılarımızdan kurtulmak ve şuur yoluna dönmek isterken, bizi köleleştiren karanlık güç, her gün daha parlak, daha konforlu, daha lüks bir yaşam için bize vaatlerde bulunuyor. Kandırmak için, bizi her gün biraz daha değersizleştiriyor. Sanki bu fantastik rüyada Faust bizmişiz!

Kaldı ki dünyamızın, üzerinde yaşayan insanlara artık ne aş ve ne iş vaat etmediğini, teklif edilen parlak yaşamın sahte bir reklamdan ibaret olduğunu,  bugün bilim insanları da söylüyor. Düşünürsek eğer, asıl ölüm o dünya cazibesi denilen vaatlere kanarsak ortaya çıkacak. Belki şöyle demek gerekir: eğer sevgi gerçeğine doğmak istiyorsan bırak dünyada edindiğin kimliğin ölsün. Bilgisiyle, inancıyla, değer yargılarıyla, saygınlığıyla, toplumdaki yeriyle, tüm kazandıklarıyla ölsün; çünkü hiç biri gerçek değildi. Hepsi gerçeği anlamanın önündeki engellerdi. Mesele ölmek de değil, sadece bu fantastik rüyadan uyanmak. Uyanmak, dimdik ayakta durmak ve bu insanlık dramından başkalarının da uyanmasını sağlamak. Uyanmadan uyandıramayız. Lafla olmuyor bu iş. Uyanmak bir cesaret işi. Toplumsal zihnin kandırmacasından uzak durabilmek, dışlanmayı önemsememek cesur insanların işi.

Ömer Hayyam* ne kadar güzel söylüyor: Mal mülk düşkünleri rahat yüzü göremezler / Bin bir derde düşer, canlarından bezerler./ Öyleyken, ne tuhaftır, yine de övünür,/ Onlar gibi olmayana adam demezler.

İşte cesaret burada, onların bize “adam” demedikleri bir safhayı göze almak. Çünkü her şey o göze alıştan sonra başlıyor. Varlık öyle bir ışığa kavuşuyor ki aradan bin yıllar geçse “kendini adam sanıp, ona adam demeyenlerin” değil de “o adam yerine konulmayan”ın sözlerini, sesini işitmeye, adını anmaya hâlâ devam ediyoruz.

Ve Hayyam hepimizi cesaretlendirmek için bakın ne diyor:

Yaşamın sırlarını bileydin /Ölümün de sırlarını çözerdin / Bugün aklın var, bir şey bildiğin yok / YARINAKILSIZ NEYİ BİLECEKSİN?

Dünya, üç beş bilgisizin elinde / Sanırlar ki tüm bilgiler kendilerinde / Üzülme, eşek eşeği beğenir /Bir hayır var sana kötü demelerinde.

Kısa bir ömürde alkış alıp yok olmak mı, yoksa aklını gönlünle birleştirip bu dünya insanlığının gönüllerinde binlerce yıl o sevgiyle yankılanmak mı? Seçim bizim.

Güney Haştemoğlu - 28.02.2012 *ruhsalboyut.com*