Zihnin İllüzyonlarını Bilinçle Yenmek

           Her şey ama her şey bir illüzyondan ibaret. Nasıl rüyadayken her şeyin gerçek olduğunu zannediyorsak ve uyandığımızda "rüyay­mış" diyorsak, bu dünyadaki her şeyin bir illüzyon ya da yanılsama ol­duğunu anlamak için ölmemiz gerekiyor.

           Neden geldik bu hayata? Madem ölecektik neden doğduk? Eminim bu sorulan siz de kendinize soruyorsunuz. Hayatımızda gerçek sandığımız pek çok şey aslında gerçek değil. Hepsi sa­dece bir illüzyondan ibaret. Ailemiz, çocuklarımız, evimiz, arabamız, işimiz ve hatta bedenimiz... Hepsi fiziksel dünyanın illüzyonları aslında. Bunun anlamı; bu hayata bir iş, bir aile, bir araba ya da bir ev sahibi olmak için gel­memiş olmamız. Ama bunlar olmadan burada kalabilmemiz de pek mümkün görünmemekte. Yani bütün bunları terk ederek yaşamak da bütünlüğün bozulmasına neden olur. Aynen bir fincan ya da onun yerini tutacak bir araç olmadan kahve içemeyeceğimiz gibi, karnımızı doyurmak için bir işimizin ol­ması, sevgiyi tadabilmek için insanlarla birlikte yaşamamız gerekmektedir. Bede­nimiz olmadan da bu dünyanın frekansı­na uyum sağlayamayız.

           Doğum ve ölüm... Hayatın en basit ve temel iki gerçeği gibi gördüğümüz bu iki şey bile gerçek değil. Pek çoğu­muzun tüylerini ürperten, üzerinde ko­nuşulmasından bile rahatsızlık duydu­ğu bir konu ölüm. Ölümü yok sayarak yaşamaya çalışanlar kadar, ölümü bü­yük bir korku haline getirip yaşayamayanlar da var. Bu korku, türlü hastalıklara neden oluyor ve insanlar bu korkunun temeline inmek yerine, bu hasta­lıkların tedavisiyle uğraşıyorlar ne yazık ki.

           Elbette her şeyin bir amacı ve bir planlayıcısı var. İşte hayata niye geldi­ğimiz sorusunun cevabını da yine ölümün neden varolduğunu anladığımız noktada bulabiliriz. Ölüm, yaşayan her canlının yaşamak zorunda olduğu bir şeydir. Ölüm korkusu ise yalnızca zihnin korkusudur. Zihin so­yut gibi görünse de beden olmadan fa­aliyet gösteremeyen bir şeydir. Ve zihin, her şeyi bilemez. Hiçbir şeye hatta ba­zen kendinize bile katlanamadığınızı hissettiğinizde, katlanamadığınız aslın­da zihninizle algıladıklarınızdır ve hat­ta zihninizdir. Katlanamayan ise duy­gusal bir ıstırap duyan biliciniz ya da ruhunuzdur. Zihin sadece çıkarımlar yapar, yargılar ve günlük hayatta işimi­ze yarayacak konularda bize, yardımcı olur. Bunun dışında acıyı hisseden, başka bir şeydir. Bu şey de sizin özünüz, asıl olan "siz", yani "ben" dediğiniz bilicinizdir. Acıyı zihniniz değil "ben"li­ğiniz çeker. Gerçek olan da işte tam olarak odur. Ancak biz bu dünyaya do­ğarken bir bedenle doğmak zorunda­yızdır ve bu dünyada kalabilmek için de o zihne ihtiyacımız var. Onun ge­rekli olması ise gerçek olanın o olduğu anlamını taşımaz. Gereklidir ama biz zihnimizden ibaret değiliz. Zihin, be­dene ait bir şey olduğuna göre ve beden de bir gün yok olacağına göre, zihnin algıladığı şey, kendisinin de bir gün yok olacağıdır. Zihin bunu tehdit olarak al­gılar. Bunun için de ölümün ger­çek bir yok oluş de­ği1 de gerçek varoluşa geçiş için bir kapı olduğunu zihninizle değil, ancak bilinciniz­le anlayabilirsiniz.

           Evet, ölüm bir yok oluş değil, gerçek varoluşa açılan bir kapıdır. Onu yaşıyor olmamızın nedeni de bu dünyada bu­lunduğu sınırlı zaman dilimi içinde va­rolan her bireyin gerçek varoluşun ne olduğunu burada deneyimleyememe ihtimaline karşı Yaradan'ın koyduğu bir alternatiftir. Yani bu dünyada, bu be­denlenmiş halimizdeyken de O'na ulaş­mak mümkündür, ancak bu çok zor­dur. İşte bunun için de ölüm dediğimiz bu olayı yaşıyoruz: Bu noktada hayata niye geldiğimizin cevabını buluyoruz.

           Herkesin bu dünyada bulunuşunun ortak bir amacı vardır: O'nu burada bulmak. Bütün dinlerde ve öğretilerde bu böyledir. O'ndan geldiğimiz ve yine O'na döneceğimiz... Asıl amaç ise bu bedendeyken ve bu fiziksel ortamday­ken O'nu bulmamızdır.

           Sanırım Yaradan, bizimle oyun oyna­mayı istiyor. Bir çocuk oyun oynayarak dünyayı anlıyor da neden biz de oyun oynayarak Yaradan'ı arıyor olmayalım? Ancak bu oyunda bizler O'nun oyun­cakları değil oyuncuları oluyoruz ve bu oyunda kaybedenler, hile yapanlar ve oyunun sonunu getirmekten kaçanlar olacak. Kuralları koyan, bizim burada gerektiği kadar kalıp, görevimizi yerine getirmemizden başka bir şey beklemi­yor. Görevimiz de O'nu bulmak. Şimdi siz sizin geldiğiniz sebeple buraya gel­miş birine zarar verebilir misiniz böyle düşününce?

Özlem Kahvecioğlu, Genç Gelişim Dergisi, Temmuz 2008

12.07.2008 *ruhsalboyut.com*