UYAN ÇOCUĞUM,

Her anı mucize, her an yeniden doğan bir dünyadasın;
Görkemiyle, gizleriyle iç titreten  bir göğün  altında,
Bir Güneş’e karşı, bir Ay’a karşı, yıldızlara, galaksilere karşı,
Her zerresiyle gerçek,
Her zerresiyle Tanrısal bir alemdesin.
Ama yavrum sen düşünde yaşayan,
Düşünü gerçek sanan
Düşünde kilitlenmiş,
Düşlerinin kabuslarına zincirlenmiş,
Evini, yurdunu, annesini kaybetmiş
Bir küçük çocuksun.
Görmüyorsun, duymuyorsun, anlamıyorsun çocuğum.
Düşünde gerçeği yaratmak, düşünü Tanrı’nın evi yapmak istiyorsun.
Düş içinde düş kuruyorsun güzel yavrum, değerli çocuğum benim.
Gerçek düşlere sığmaz, sadece düşüncesi vardır.
Tanrı düşlere gelmez, sadece adı vardır.
Düşler yanılsamadır; düş içinde düşler senin acılarına şifa olmaz.
Zamanlar boyunca bakıp da göremediğin, uzanıp da dokunamadığın o Büyük Gerçek adına,
Sınırına gelip de bir türlü atamadığın o adım adına,
O anlatılamayan Aşk adına,
Uyan yavrum, uyan çocuğum,
Kalu bela’da verdiğin söz adına.

Güney Turhan

(Güncelleme : 15/03/2006)