Gönül, Yüce Yaratan’a ait bir değerin bizdeki yansımasıdır.

         Bu insana verilmiş en büyük lütuftur. Çünkü Hakka yöneliş, insan olma, insanüstü  olma, tüm ruhsal değerler gönül üzerinden açılır. Gönlü  kapalı olan kendini yitirmiş demektir. Gerçek düşünceyi kullanma, inanç, kulluk gönül açıklığı ile mümkündür.

         Gönül açıklığı samimiyeti, içtenliği, öz ile sözün bir olmasını, temiz ve yüksek bir zihni gerektirir.  

         Hak yemek gönlü kapatır. Hak yemek çok geniş bir kavramdır. Nelerin hak yemek olduğunu bilmeden açık gönüllü olamayız. Bir gönlü kırmak, bir gönlü kapatmak gönül değerimizde bin kayıp meydana getirir.

         Dikkat, düşünce, Yüce Rabbe teslimiyet gönül açıklığımızın temelleridir.

         Unutmayalım ki teslimiyet sürekli doğru davranıştır.

         Gönül açıklığı aynı  zamanda alçak gönüllülüktür, Yüce Yaratan önünde haddini ve yerini bilmektir. Kendini kardeşinden üstün görenin gönlü açılamaz.

         Gönül bugün bilmediğimiz fevkalade ince bir mekân, bir enerji alanı, bir nurdur ki Yaratanla aramızdaki bağı sağlamaktadır. Nefsin hükümlerinden kurtulmadıkça o bağa sahip çıkamayız. O bağ insana lütufların, gücün, bilginin ve bunların hepsi olan İlahi Aşkın aktığı kanaldır. Biz gerçek inanışa o zaman ulaşırız; gerçek hizmeti o zaman yaparız; sorumluluğumuzu o zaman anlarız.

         Bütün mesele bize lütfedilmiş  olan kalp gücünü kullanmaktır. O gücü kullanmak bizi arındırır, arındıkça güç artar. İnanç, teslimiyet, hükümlerden kurtulmak, kulluk, hak, görev, sorumluluk diye saydıklarımızın aslında tek şey olduğunu hepsinin gönlümüze akan o İlahi Aşk olduğunu idrak ederiz.

Güney Haştemoğlu - 3.2.2010  *ruhsalboyut.com*

         Gönül, varoluşun giriş kapısıdır. Gönül açıklığımız da hepimizin ve her şeyin O’ndan olduğunu bilip, O’nun sevgisinden ve hayrından yarattıklarına giriş kapımızın açıklığıdır.

         Bunun sağlanması kendimizden, daha doğrusu toplumun bizde oluşturduğu kalıp halini almış yaptırımlardan sıyrılmaya çalıştıkça olacaktır. Dünyaya doğduğumuz günden itibaren yapabileceklerimiz yönünde bir kalıba sokulmak isteniriz, (sen şu ol, bu ol diye) etrafımızın yardımıyla bizim de etrafımızı algıladığımız kadarıyla, kendimize en uygun kalıbı bulur ve onun içine gireriz, girdiğimiz kalıbın içine de kalıba uygun olmayanları almayız. Bu da kalıbın dışındakileri kabul etmememiz anlamına gelir, çünkü artık biz o kalıbızdır ve ona göre de yaşamamız gerektiğini düşünürüz. Hayatın içerisinde, ana kalıbımızın içerisinden bakış açımızla, anlamlandırdığımız ya da anlamlandıramadığımız farklı algı kalıpları da oluştururuz. Bu da, etrafımızda olup bitenleri değerlendirme halimizi oluşturur. Bu haldeki yaklaşımımız evrensel yasalara ters düştüğünde ise, hayatın zorlukları olarak karşımıza çıkar. Asıl zorlukta, kalıplarımızı kıramadığımız için yaşanır. Yaptıklarımızın yanlış olduğunun görülmesinden sonraki aşamada ise, acaba bundan sonra ne yapmalıyım arayışları başlar.

         İşte bu yöndeki arayışımız, bizi mümkün olduğunca varoluş gerçeklerimize doğru itmelidir. Buradan arayışa geçmiş olmamız, gönül kapımızın açıklığı kadar, sevgisinden ve hayrından var edilenleri içimize almak demektir. Bu da, herkesin ve her şeyin olduğunca kabul edilmesinden geçecektir. Bizce gönül açıklığı, herkesin ve her şeyin kabulü ve O’na olan teslimiyeti kadardır.