Ölümü Göster ki Çalışmaya Razı Olsun!
Kore'de 'sahte cenaze törenleri' patlaması yaşanıyor. Son dört yılda tam 50 bin kişi kendi cenaze törenine katılarak ölümle bir tür 'ön tanışma' deneyimliyor.
Kostümlü ölüm provası şöyle gelişiyor: Önce karanlık bir odaya alınıyorsunuz. Burada üzerlerinde mum yanan masalar var. Birine yerleşip vasiyetinizi kaleme alıyorsunuz. Nereden başlayacağını bilemeyenler için yol gösterici sorular da unutulmamış: Bugün ölecek olsaydınız ailenize neler söylemek isterdiniz? Yaşamınız, işiniz, ilişkileriniz hakkında ne düşünüyorsunuz? İçinizden geçenler kâğıda döküldükçe gözyaşlarınızı bastırmanız gerekmiyor üstelik. Vasiyet tamamlanınca ağlamaktan şişen gözlerinize çeki düzen vermeniz lazım zira 'cenaze fotoğrafı' çekimi için poz verme sırası geldi. Cenazenizde sizi sevenlerin yakasını süsleyecek kartlarda 'ölü gibi' görünmek istemezsiniz herhalde. Artık "ölüm deneyimleme odasına" girmeye hazırsınız.
İçeride yalnızca üç şey var: Derin bir karanlık, duvarlarda hafifçe aydınlatılmış fotoğraflar (her biri ait Prenses Diana, J. F. Kennedy gibi ölmüş ünlülere ait) ve sıra sıra tabut! Tabutlardan hoşunuza giden bir tanesini seçiyor ve kefen benzeri elbisenizi üzerinize geçiriveriyorsunuz. Sıra, bir önceki odada yazdığınız vasiyeti yüksek sesle okumaya geldi. Artık tabuta girmeye hazırsınız! İçine yatıyorsunuz, cenaze görevlisi göğsünüze bir çiçek bırakıyor ve kapak kapanıyor. Tabutun dört köşesine inen çekiç darbeleriyle, çivi çakma simülasyonu da tamamlıyor. Dış dünyadan duyacağınız son ses, tabutunuzun üzerine dökülen toprağın içeride bıraktığı yankı olacak. Artık beş dakika boyunca karanlıktan ve düşüncelerinizden başka hiçbir şey yok.
Niye ki bu işkence? Eğitim canım. Samsung, Hyundai gibi Koreli şirketlerle, ING, Allianz gibi çok uluslu olanların elemanlarını sıklıkla gönderir hale geldikleri bu eğitimlerin amacı, yaşam önceliklerini sorgulatmak ve çalışanları artan intihar oranları karşısında koruma altına almak. Yani bir tür ölümü gösterip sopaya razı etme durumu. Son 30 – 40 yılda hızlı endüstrileşme, gelişen ekonomi gibi sebeplerle değişen sosyal yaşam Korelilerin hayatlarını zorlaştırıyor. İnsanlar arası ilişkiler kopuyor, bireyler üzerindeki baskılar artıyor. Kapitalist değerlere uymanın, zorlukları, aşırı uzun çalışma saatleri, rekabetçi iş ortamı, artan refah düzeyini sürdürebilme kaygısı Koreli profesyonelleri ve işadamlarını tam anlamıyla yiyip bitiriyor. Sonuç, gelişmiş dünyanın en yüksek intihar oranları oluyor haliyle: 100 bin kişide 24,7 intihar. Üstelik son beş yılda oranlar ikiye katlanmış durumda. Bin yıllardır "iyi yaşam" felsefelerinin doğduğu coğrafyadan artık "iyi ölüm" eğitimleri yeşeriyor. Ölümü iyice yaşatıp "yaşamın kıymeti bil" deme durumu...
Allah benzetmesin ama intihar oranları dışında Korelilerin yaşamları bana çok tanıdık geliyor. Refah toplumu olma yolunda hızla ilerleyen Türkiye'de de iş dünyası dinamikleri giderek benzer bir biçimde evriliyor. Çalışma saatleri, rekabet, dayanıklılık ihtiyacı, stres seviyelerimiz giderek artarken insanlar arası ilişkiler zayıflıyor, ihtiyaçlarımıza, ailelerimize, kendimize ayrılan zamanlar, tahammül gücümüz azalıyor. Zaten bu eğitimlerin yaratıcısı Ko Minsu hem 'ölüm tecrübesi işine' yeni şirketlerin girmesinden rahatsız olduğu hem de gelişmekte olan ülkelerin artan ihtiyacını gördüğü için dışa açılmaya karar vermiş. İlk hedef pazarlar, Çin ve Japonya ama bence sıranın bize gelmesi uzun sürmeyecek sanki. Yakında bayilikler verilirse şaşırmam doğrusu.
Burçak Güven - İşte İnsan – Sabah
<BLOCKED:mailto:[email protected]>
31.08.2008 *ruhsalboyut.com*