Umut Yoksa An Vardır

           Umutsuzluğun içinde öyle bir nokta gelecek ki umut etmekten vazgeçeceksin. Umutsuzluk da en derinlerde umuttan başka bir şey değildir. Bu umudun tamamen, büsbütün yenilgiye uğramasına izin ver. Hiç umudun kalmadığı noktada dramatik bir deneyim ortaya çıkacaktır çünkü umut arzunun, beklentinin ve hırsın bir başka adıdır. Ve sen kendini tanımadan önce tüm arzuların, tüm beklentilerin ve tüm hırslarının yenilgiye uğraması ve seni yalnız başına bırakmaları gerekir. Bir şey ummadan, bir şey arzulamadan, bir şey beklemeden nerede olabilirsin? Dışarıya çıkabileceğin hiçbir yol kalmıyor. Umut, arzu, hırs hep içe dönmekten kaçıp dışa yönelmenin yollarıdır. Bu yolda büsbütün umutsuz olmak, umut etmeyi tamamen bırakacak kadar umutsuz olmak gerekir ve aniden tek bir adım atman gerekmeden kendini içeride bulursun.

           Umut bir çeşit afyondur; seni sarhoş eder. Acı dolu şu ana katlanabilmek için gözlerin uzaktaki bir yıldıza sabitlenir; umuduna. Milyonlarca insan kendilerini bulmadan yaşarlar; bunun nedeni ne Âdem ve Havva’nın işlemiş olduğu bir günah, ne de kendi geçmiş hayatlarında işlemiş oldukları bir günahtır. Tek günah, insanlar geleceğe bakıp dururken şimdiki zamanın geçip gidiyor olmasıdır. Ve şimdiki zaman tek gerçekliktir; gelecek, bir rüyadan ibarettir ve rüyalar ne kadar tatlı olurlarsa olsunlar asla gerçekleşmezler.

           Ama kendini bulmak bir rüya değildir. Şu anın içinde kendi varlığının farkına varıştır. Bu yüzden endişelenme, doğru yoldasın; umutsuzlaşma yolunda... Bunun üzerine git ve umutsuzluğu iyice tüket. Azami umutsuzluk noktasına ulaş. O zaman umut kendiliğinden yok olacaktır. Ve umut yoksa sen varsındır. Umut yoksa şu an vardır.

           Diyorsun ki, “Çok umutsuz hissediyorum...” Henüz değil, çünkü öyle olsaydı bu soru bile ortaya çıkmazdı. Hâlâ umudun var.

08.12.2008 *ruhsalboyut.com*