Hz. Mevlana’dan Hikâye

           Bir zamanlar Bağdat'ta yaşayan bir adama rüyasında derler ki: Mısır'ın Kahi­re şehrinin şu adresinin şu sokağında, şu numaralı evin temelinde şu kadar altın var. Gidip alırsan çok zengin olursun. Adam rüyadır diyor ve pek aldırmıyor. Aynı rüya üç kez tekrarlanınca bunun ila­hi bir işaret olabileceğini düşünüyor ve Kahire'ye gitmeye, anılan adresi bulmaya karar veriyor. Adresi buluyor ama bakıyor ki adresin sahibi var. Söylese, 'bana ait' deyip vermeyebilir, söylemese bu kadar yolu boş yere tepmiş olacak. Eğer söyle­mezsem, adamın da bu konuda bilgisi ol­madığından bundan yararlanamayacak, ben de boşuna gelmiş olacağım; eğer söy­lersem belki müjdemin karşılığı birkaç al­tın alabilirim, diye düşünür ve söylemeye karar verir. Buna duyan ev sahibi "Bre ahmak adam! Bir rüyaya inanıp da Bağ­dat’tan kalkıp buraya kadar gelmişsin. Bu evi ben yaptım ve temelinde altın olmadı­ğından eminim. Ayrıca bir zamanlar ben de senin gibi, üstelik üç kez, Bağdat'ın filan mahallesinin filan sokağının şu numa­ralı adresindeki evin temelinde şu kadar altın var şeklinde bir rüya görmüştüm ama rüyaya inanarak Bağdat'a gitme ge­reği duymadım." der. Bağdatlı şok olur. Mısırlı’nın rüyasında gördüğü ve tarif etti­ği adres kendi oturduğu evdir. O da evinin temelinde aslında altın küpü olmadığından emindir. Birbiriyle tevafuk eden bu iki rü­yadan Bağdatlı kendisine şu dersi çıkarır: "Gerçek hazine, mutluluk senin kendi evinde ve gönlündedir. O halde evine, yu­vana dön, hazineyi kendi içinde ara."