|
|
|
Yazdırılabilir Versiyon |
|
|
HAFTANIN SORUSU OKUYUCU YAZILARI
Vazife Anlayışını Kazanmak Nasıl Olur?
Vazifeler çok çeşittir. Bir çıkar karşılığı mecburi yaptığımız işler dahi vazifedir. İstemeyerek yerine getirdiğimiz vazifelerimiz dahi vardır. Bilgisinde, bilincinde olamadığımız, birilerinin veya düzenlerin iradesi ile ortaya konan ve güdülenerek yaptığımız vazifelerimiz yanında, istesekte istemesekte kucağımızda bulduğumuz vazifeler dahi bulunmaktadır.
Ama vazife anlayışını kazanmak, bilgi, bilinç ve idrakin tezahürü sonucu üstün bir tekâmül kademesinde olmayı gerektirir. Her şeye rağmen ve hangi şartlar olursa olsun sevgi ile sistemde bilerek, isteyerek ve anlayarak fonksiyon sahibi olmak demektir. Görmek, anlamak, farkına varmak, nedenlerin nedenlerinin bilincinde olup gerçek sevgi ile birlikte yaşamla bir bütün olmaktır.
Yaşamın bilinmezliğinden oluşan korkuların ötesindeki akıl, mantık ve şuur bütünlüğü içinde kavranılan gerçekler varlığı ister istemez bir vazife anlayışı noktasına getirmektedir.
Orhan Yarat
(Güncelleme: 19/09/2006)
Vazife anlayışı, sorumluluk bilincinin elde edilmesiyle kazanılır. Vazife ve sorumluluk birbirine yakın fakat ayrı kavramlardır. Her vazifeli sorumluluğunu gerektiği şekilde duymayabilir. Fakat her sorumluluk bilinci sahibi vazifesini layıkıyla yapmaya çalışır. Bu bilince sahip olan, üstlendiği vazifelerin sorumluluklarını –kendisine söylenmese bile- içinden duyarak eksiksiz yerine getirme çabasındadır. (Bu konuda “Garcia’ya yazılan mektup” parçası klasikleşmiş bir örnektir.) Sorumluluk bilinci olmayanlar ise, kendilerine açık biçimde verilen ve detayı açıklanan görevlerini dahi savsaklarlar, baştan savma yaparlar veya başkalarının üzerine yıkarlar.
Vazife anlayışını kazanmanın şartı olan sorumluluk bilinci nasıl oluşur? Bu bir ruhsal müktesebat işidir. Vazife anlayışı ya da sorumluluk bilinci kişinin ruhsal seviyesiyle paralel olarak oluşur ve gelişir. Ruhsal gelişim genelde ömürler boyu süren yavaş bir süreçtir. Dolayısıyla, neredeyse kişi sayısı kadar sorumluluk bilinci vardır. Onun için vazifeleri karşısında insanların gösterdikleri hassasiyet farklıdır.
İnsanlar tembellikten hoşlanırlar. Vakitlerini kendilerine zevk veren eğlenceli ve boş işlere harcamayı severler. Bir vazifenin yapılması ise, daha o vazife için gerekli formasyonun kazanılmasından başlayarak bir eğitim, öğrenme, çaba, çalışma ve kendini zora sokma işidir. Bu, birden bire kazanılamaz. Varlıkta nedensel şuurun uyandırılması ve büyümesiyle yavaş yavaş oluşur. İnsana hoş gelen boş işlerin terki zaman alır. Fakat “tezahür âleminde gözünü açtığı andan itibaren sorumlulukları karşısında zorlanan varlık, bir noktadan sonra artık sorumluluk duygusunun kendisini zorlamasına gerek kalmadan, sadece gerekenleri yapar durumda bulacaktır kendini.” Çünkü bundan böyle gerçek vazife anlayışı o varlığın ayrılmaz parçası olmuştur.
Osman Türkmenler
(Güncelleme: 20/09/2006)
Yaşamak başlı başına bir vazifedir ve eşit risktir. Bu arada mutlu veya mutsuz oluruz. Ama bu ayrı konu. Bu durum bakış açısı ile ilgilidir. Karşımıza çıkan her olay çözülmesi gereken bir iş bir vazifeye de risktir. Çözebildiğimiz kadar iç sevinci yaşarız.
Şuurumuz kadar, gücümüz kadar, aklımız, isteğimiz, farkındalığımız, cesaretimiz, göze aldığımız kadar vazife yapabiliriz. Eğer bu saydıklarım yoksa yetersizse vazifenin etrafında dolaşır ama üstüne gidemez, içine giremez risk alamayız. Çünkü risk almak bir sanattır. Risk almak gerçekten canlı olmaktır.
Risk almamak yaşamı ıskalamaktır, sıradan olmak, beklentide kalmak, geleceği tahmin edilebilir kılmak, yaşamı felç etmekle eşdeğerdir. Halbuki değil yarının bir sonraki anın bile neler getireceği bilinemezken, aldığımız nefesin dahi tekrarından emin olamazken hangi riskten korkmalıyız... Yaşam risk almadan çiçeklenmez.
Günal Gölhan
(Güncelleme: 22/09/2006)
Biraz düşünülebilen her insan dünyadaki yaşamın görevler üzerine kurulu olduğunu görür. Görevden kaçmak mümkün değildir. Her bilgi, her davranışımız, hatta her nefesimiz bize bir görev yükler. Yalnızca bir görevi diğerine tercih etmek ve bir görevi iyi veya kötü yapmak söz konusudur. Ne ilginçtir ki, sanki dünyaya hakim bambaşka, adeta düşman bir mekanizma var ve o mekanizma devamlı olarak "görev yok hakların var; rahat yaşama, eğlenme, her türlü hazla ilgili haklar; görev sıkıcıdır, en asgari düzeyde olmalıdır." diyor.
Önce şunu görmeliyiz ki insan yüklendiği görev kadar gelişir. Zekâ, ruhsal bilinç ufku görevlerle genişler. Bilinç ufkumuzdaki her adım, şu anda yaşadıklarımızın yetersizliğini, hatta anlamsızlığını fark ettirir. İnsanın kendi ufkunun dışında ufuklar olduğunu sezmesi ve buna göre sorumluluk yüklenmesi zordur. Çünkü hepimiz, varoluş ufkunun şu andaki ufkumuzdan ibaret olduğunu sanıyoruz. Bu nedenle insanlığa devamlı olarak Büyük Öğretmenler gönderilmekte, Ruhsal İdareci Mekanizma'dan bilgiler, tebliğler yağmaktadır.
Düşünmekten, öğrenmekten, sorumluluk almaktan korkmayan insanlar, her ne görev yapıyorlarsa o görevi tam olarak yerine getirdiklerinde doğal olarak o görevin daha yüksek biçimi ile karşılaşırlar; görevin daha yüksek biçimleri ise gerçek ruhsal görevlere açılır. Her görevin bir üst basamağı yeni bir şuur, yeni bir güç ve yeni bir sevgidir. Sevgi yaratmıyorsa bir görev, anlaşılmamıştır, iyi yapılmamıştır. Çünkü hangi seviyede olursa olsun bir görevin anlaşılarak ve en güzel biçimde yapılması gerçek bir ibadettir; ruhsal yükselişimizin, gerçek varlığımızı korumanın tek yoludur.
Ayşe Turhan
(Güncelleme: 24/09/2006)
|
|
|
|
|
|
<< geri |
|
|
|
|
|