Gerçek somut ve izafi bir kavram olması hasebiyle herkesin kendine göre bir gerçek anlayışı vardır. Gerçekler kademe kademedir. Bazılarını yaşar, bazılarını seyreder, bazılarını da sezinleriz. Ancak tekâmülle birlikte tedricen aşama kaydeden evrensel ve ilahi gerçekler bireyde bir anlam ve mana oluşturur. Mesela etrafındakileri sevmekte zorlanan birey, ileri aşamalarında hiç tanımayıp görmediği insanlara karşı sevgi duymasını gerektiren birçok neden ve bilgiye sahip olabilir.

Yaşadığımız zaman aralığındaki gerçeklerimiz, anın bilgi, bilinç ve anlayışı içindeki gerçeklerimizdir. Buna paralel olarak toplum gerçekleri ise, bireyin algı ve anlayışının dışında düzen ve nizamların tanzimi için gerekli olan gerçeklerdir. Aynı şekilde evrensel, ilahi bilgi ve öğretiler ile kendi gerçeklerimiz arasındaki farklılıklar her zaman olmuş ve olmaktadır. Bu durum içinde bulunduğumuz yaşam düzeninin zorunlu bir icabı ve gereğidir. Zaten yaşamakta olduğumuz üçüncü boyut, somut eylem ve davranışlarımızdan soyut eylem ve hallere doğru bir gelişim, değişim ve yükselme gösterdiğimiz safhadır. Bu şekilde yaşarken karmalarımızın telafisi ve hayatımızdaki türlü deneyimlerle elde ettiklerimizin bilincine varıp genlerimize kotlayarak, ilahi ve evrensel gerçekler hakkında liyakatimiz kadar bilgi ve anlayış sahibi oluruz. Ancak ilahi ve evrensel değer, prensip ve kurallar ile yaşama istek ve arzusu, yüksek enerji ve bilgi taşıyan gerçeklerin bütünüyle hazmedilmesi sonucu ortaya çıkabilir ki, bu da çok zordur. Çünkü bu duruma ulaşma kabiliyet ve uyanıklığını elde etmiş kimse kendinin manevi doktoru olduğu gibi toplumunda manevi doktoru olmaya aday olan kişisi demektir.
 
Orhan Yarat – 2.6.2009  *ruhsalboyut.com*

Herkesin bir iç sesi vardır. Eğer onu dinlemeye niyetimiz varsa duyabiliriz. Bu ses yüksek benliğimizden gelir. Yüksek benliğimiz ebedi bir evrim süreci içinde bizi yönlendirmekte hatta itmektedir. Kişi kendini iyi tanımalıdır. Engellerimizi görmeden onları kaldıramayız. Önceliklerimizi nerede kullandığımızı sorguladığımızda neyi aşmamız gerektiğini daha kolay görürüz. İç sesimizi dinlediğimizde de neyi büyütmemiz gerektiğini biliriz. Büyüteceklerimiz ise gereken çaba ve ekimler olmadan ne mekân ne de ona ait bir zaman meydana gelemez. Yaşam biçimlerimizi periyodik olarak yeniden ve yeniden incelememiz, sorumluluğumuzu görmemiz bir zorunluluktur. Bu yaşama ve gerçeğe saygıdır, böylece gerçeğe ulaşır mıyız? Gerçeğin ne olduğunu hiç bir zaman bilemeyeceğiz belki... Ama aklımız ve şuurumuz kadar bu yolda böyle yürüyeceğiz. Azmimiz bize sevinç verecek, ele geçirdiğimiz her etapta içsel zafer kazanacağız. Nedensiz sevinçler bizi her gün daha güçlü kılacak. Gerçeğe biz bir adım yaklaştığımızda, gerçek bize on adım yaklaşacak. Yaşamın bize ne kadar büyük ve bilinemezlik içinde heyecanlı maceralar sunduğunu görecek, İŞTE SEVGİ BUDUR diyeceğiz.

Günal Gölhan – 6.6.2009  *ruhsalboyut.com*

Gerçeğe olan saygımız, şüphesiz ki çalışmaktan geçer. Gerçek için çalışıp, eyleminde olup, geliştirerek devam ettirdiğimiz her konu, bizim gerçek için duyduğumuz saygıyı ifade eder.

Bizler gerçeğin neresindeyiz, gerçek olarak nitelediğimiz şeyler ne? Bu soruları cevaplamamız esnasında çıkan cümlelerin eylemsel karşılığı da bizim gerçeğin neresinde olduğumuzu ortaya koyar. Verdiğimiz cevaplar, gerçekler yani evrensel yasalar üzerine mi, yoksa dünya üzerindeki görsel bakış açımızı şekillendiren egosallık üzerine mi? İşte burada, gerçeğin bilgisinin ve dolayısıyla da saygısının neresinde olduğumuz ortaya çıkıyor. Yaşamsal değerlerimiz, bizlerin yontulup, şekillenip ne olmamız gerektiği yönünde adım atmamıza neden olmaktadır. Bu yaşamsal değerleri ise, etrafa bakış ve algılayış halimiz oluşturmaktadır. Peki, o zaman bizim gerçek bir değer olmamız için ne yapmamız gerekir? İlk başta üzerimizde en iyi yapabileceğimiz, değer olarak taşıyabileceğimiz yanımızı giyinmemiz gerekecektir. Daha sonra o yanımızı ruhsal gerçekler üzerinden geçirerek, sevgi ile beslemeliyiz. Sevgi ile beslenip, gelişen yanımız da, üzerimizden yayınlayabildiğimiz ölçüde, etrafımızdaki kişilerle olan birleştirmelerimizi sağlayacaktır. Bu yapabildiğimiz yayının kalitesi de gerçeğe olan saygımızı ortaya çıkaracaktır.          

Gerçeğe olan saygımızı, gerçeğin bizdeki yasası ve bu yasanın bizdeki tezahürü üzerinden göstereceğiz.     

Tarık Öztürk – 6.6.2009  *ruhsalboyut.com*