HAFTANIN SORUSU OKUYUCU YAZILARI
Olayları üzerimize nasıl davet ederiz?
Hiçbir olay yoktur ki insanın başına nedensiz gelsin. Ve yanlış olan şudur ki, kişi yaşadığı her olayı büyük ölçüde son ânın getirdiği olarak düşünür. Oysa ki olay yaşanmaya başlamadan çok önce örülmeye başlamıştır, sebep sonuç ağında. Ortaya çıktığı an, tüm olay zincirinin tamamlandığı ve kişinin ders alması gereken andır. Olaylar tek başına yaratılamaz. Her olay birbiriyle bağlantılı olaylar ve kişiler toplamıdır. Kollektif bir oluşumdur. İlintili olanlarla gerçekleşir. Bu nedenle de geniş bir açıda gözlenmesi gerekir, gerekli tanımlamayı yapabilmek için.
Yaşanan bir olay gerçek anlamda çözümlendiğinde, kişi onu neden ve niçin yaşadığının da bilincine varır. Bu nedenle çözümlenemeyen olaylar, gerekli şuursal kazancı getiremediğinden defalarca tekrarlanabilir. Ve yaşayan tarafından kader olarak kabullenilirse, sınavı geçmek bir yana, olayların akışında kaybolup gidebilir de insan. Bu yüzden “kader” anlamına tutunup kalmamalıdır. Kader her an değişmeye uygun olan bir işleyiş biçimidir. Yoksa yaratıcının kuluna biçtiği bir zorluk sistemi değil.
Olayların başlangıcında kişinin düşünsel ve duygusal aktivitesinin büyük rolü vardır. Her insan kendini haklı görmek gibi gereksiz bir lüksten bir türlü vazgeçmek istemez. Oysa ki haklılık giysisi giyen bir zihin, doğru muhakemeden yoksundur. Bu yoksunluk olayın başlamasında en büyük etkendir. Olayın su üstüne çıkması, içeriğine ve İlahi Plan önündeki yerine göre farklı zamanlarda olabilir. Bir olay üç günde de açığa çıkabilir, üç yılda da, otuz yılda da. Bu tamamen düşüncenin ve duyguların olaya bakışıyla ilgidir. Doğruyu farkedip, yanlıştan dönebilen bir kişi için zaman kısalır. Değişemeyen içinse zaman uzar gider ta ki bir takım farklı değerleri fark edinceye kadar.
Sonuç olarak bilinmesi gereken olayları, bizzat kişinin düşünce sürecinde yarattığıdır, olayı şuur açılımı yönünde zenginleştirecek karşı mekanizma kişilerini de devreye sokarak. Bu insana düşüncesinin ne kadar önemli olduğunun bir işaretidir. Ne düşünüyorsak enerjisi ve gücü nispetinde onu davet ederiz üzerimize. Başarısızlıklarımızın, ruhsal sıkıntılarımızın, hastalıklarımızın büyük bir yüzdesi, bizler farkında olmasak da düşüncelerimizden kaynaklanır. Olayları biz davet ederiz, düşüncemizin yapısına göre.
Selay Gunon
(Güncelleme: 20/06/2006)
Önce şunu belirleyelim. Yaşadığımız olayların hepsini üzerimize kendimiz davet etmeyiz. Davet ettiklerimiz vardır, davet etmeden maruz kaldıklarımız vardır. Çünkü yaşadığımız her şey sadece kendi ihtiyarımız içinde cereyan etmez. Olayların bir bölümü yaşamak zorunda bırakıldıklarımızdır. Hatta bunlar, biz Dünya’da bedenlenmeden önce planlanmışlardır. Diğer bir grup olayı ise, bilinçli olarak ve çoğu zaman da açık bilincinde olmadan kendimiz davet ederiz üzerimize; düşünce ve davranışlarımızla. Gerçekte bunlar da yaşam planımıza dahildir. Ayrıca, bizim düşünce ve davranışlarımızı yönlendiren başka üst faktörler de vardır. Biz cüz’i irademizle bize tanınan serbesti alanı içinde kalan sınavlarımızı veririz ya da veremeyiz. Bize düşen, önümüze çıkartılan ya da kendi davet ettiğimiz olaylar karşısında, olgunluk seviyemizle mütenasip olarak bizden beklenen şekilde çaba ve çalışma göstererek seviye kazanmamızdır. Tek amaç ve tek ölçü budur.
Yukarda cevabı iki kelimede topladık: düşünce ve davranışlarımızda. Her şeyin düşünceden doğduğunu biliyoruz. Nasıl davranacağımıza da düşünerek karar veririz. Düşünce aklın kullanılmasıdır. Ancak bu arada duygular da devrededir ve oluşuma etkide bulunurlar. Kişi bu şekilde yolunu belirler. Olayların çağırılmasında düşüncelerin etkisi göze görünmezdir. Davranışlar ise daha görünür etkiler doğururlar. Her ikisinde de “benzerin benzeri çekmesi” kuralı işler. Her düşünce ve her davranış, aynı nitelikteki benzerleriyle otomatikman ilişki kurar ve birbirlerini güçlendirir. Böylece aynı titreşimlerin tekrar tekrar gerçekleşmesini kolaylaştırırlar. Bu tekrarlar düşünce kaynağı değişik frekanslara geçinceye kadar sürer gider. Söz konusu değişimin yönü aşağı veya yukarı olabilir. Bu, kişinin gelişim durumuna bağlıdır. Davet mekanizması hep bu şekilde çalışmaya devam eder.
Aslında, davet ettiğimiz ve etmediğimiz olaylar, ruhun bedenlendiği enkarnasyon döneminin senaryolarıdır. O yaşam için hedeflenen planın parçalarıdır. Detaylarda değişiklik olabilir fakat ana tema değişmez. Çizilen esas doğrultu varlığın karşılaşacaklarını tayin eder. Esasa müessir olmayan küçük ayrıntılar ana planı etkilemez. Bu her varlık için böyledir. Sonuç olarak, davet edilen ve edilmeyen olayların hepsi varlığın tekamülüne yönelik bir bütün oluştururlar. Oluşan her bir bütün, kendinden daha büyük bir bütünün parçasıdır, sonsuza uzayan.
Osman Türkmenler
(Güncelleme: 23/06/2006)
Olayları üzerimize seçim yaparak davet ederiz. Seçmek çekmektir, istemektir, niyet etmektir. Yaşamın her anı bir seçimdir, bunu şuna tercihtir. Seçeriz ve sonucu ile er geç karşılaşırız. Bu sonucu nasıl karşıladığımız işin önemli tarafıdır ve bizi her seferinde daha bilinçli kılar.
Seçim bizim isteğimizdir. Ne kadar güçle istersek, o kadar güçlü titreşim yayınlar ve benzer titreşimleri de üzerimize çekeriz. "İste ama sonuca razı ol" maalesef her sonuç bizi memnun etmez. Bu nedenle istekler risklidir. Seçimler olaylara yön veriştir, hedefe benzerleriyle büyüyerek giderler. Başlangıçta o yönün farkına varmak bilinç işidir. Bunun ayırdında olmayanlar, kendilerini "kader mahkûmu" sanırlar, alın yazısı derler sorumluluklarını göremezler, bazen de görmezden gelirler. insanın kendini kandırması hem kolaydır hem de mümkün değildir. İnsan bu konuda bana biraz karışık görünüyor. İnsanın bu konudaki bilinç noksanlığı aynı olayların çeşitli versiyonlarını tekrar tekrar üzerine davet eder, ta ki farkında oluncaya kadar.
Olaylar değerlendirebilenler için güzel fırsatlardır. Yaşama meydan okuyanlar, bunu yaratıcı bir şekilde kullanabilenler, yollar yöntemler geliştirenler bir çok olasılıkların bilincine ulaşmışlardır. İşte onlar "altın çağı" yaşayacak olanlardır.
Günal Gölhan
(Güncelleme: 02/07/2006)