Nefes: Yaşamın Ritmi

           Nefesin bedensel bir işlevden ibaret olmadığı, bir o kadar da ruhsal bir ifade, zihinsel bir katılım oluşu binlerce yıllık bir deneyimdir. Yunan, Mısır ve Uzak Doğu’nun ileri uygarlıklarında nefes beden, zihin ve ruh ile bütünlük içinde yaşama, yaşam gücünün gelişimi, bedensel-zihinsel yenilenme ve insanın ruhsal olgunlaşmasının temeli, kendinin bilincine varma yolu olarak görülüyordu.

           Nefes bizi, deniz dalgalarının sonsuz git gelini andıran ve kesintisiz akan ritmik bir hareketle canlandırır. Nefes, temel ritmdir, yaşamın ta kendisi, evrenin olduğu kadar başlangıçtan var oluşunun sonuna dek “insan evreni” nin de hareketidir.

           İnsanın kendisini nefesinde deneyimlemesi, ruhun dinginleşmesi, barışı kendisi içinde bulması demektir. Bunun düşünme zorunluluğu, dikkat etme gereği, iyileştirme isteğiyle hiçbir ilgisi yoktur. Tersine, bize doğanın verdiği nefes akmak, içimizde “doğalca” dolaşmak ister.

           O halde onu akmaya, kendimizi de onun yasalarına bırakmamız gerek. Bırakın nefes gelsin, bırakın gitsin ve kendiliğinden yeniden gelene kadar bekleyin. Nefesi “gitmeye bırakmayı” izleyen bu bekleyiş, bekleyebilme, “nefes durağı” onun düzeninin parçası ve bir sakinlik durumudur. Yaratıcı bir andır bu, insanın kendisiyle temelde bir oluşudur.

           Nefes alma güdüsü bu andan, nefes durağından kendiliğinden doğar. Güdüyü görmezden gelmeyin ama sabırsızca hızlandırmayın da. Ama her şeyden önemlisi bu durağı yapay olarak uzatma yanılgısı ya da çekimine kapılmamanız gereğidir. Bırakın soluk alışın “kefesi” dolduğunda, yani gelip doğal sınırına dayandığında, kendiliğinden soluk vermeye dönüşsün. Temel ritminize güvenin!

Nefes Egzersizleri, Elena Cardas, Okyanus Yayıncılık, İstanbul-1999.

22.02.2008