Suyu Taşırmayan Gül Yaprağı

           Uzakdoğu'da bir Budist tapınağı, bilgeliğin gizlerini aramak için gelenleri kabul ediyordu. Burada geçerli olan incelik; anlat­mak istediklerini konuşmadan açıklayabilmekti. Bir gün tapına­ğın kapısına bir yabancı geldi. Yabancı kapıda öylece durdu ve bekledi.

           Burada sezgisel buluşmaya inanılıyordu, o yüzden kapıda her­hangi bir tokmak, çan veya zil yoktu. Bir süre sonra kapı açıldı, içerdeki Budist, kapıda duran yabancıya baktı. Bir selamlaşmadan sonra söz'süz konuşmaları başladı. Gelen yabancı, tapınağa girmek ve burada kalmak istiyordu.

           Budist bir süre kayboldu, sonra elinde ağzına kadar suyla do­lu bir kapla döndü ve bu kabı yabancıya uzattı. Bu, yeni bir ara­yıcıyı kabul edemeyecek kadar doluyuz demekti. Yabancı tapı­nağın bahçesine döndü, aldığı bir gül yaprağını kabın içindeki suyun üstüne bıraktı.

           Gül yaprağı suyun üstünde yüzüyordu ve su taşmamıştı. İçerideki Budist saygıyla eğildi ve kapıyı açarak yabancıyı içeriye aldı. Suyu taşırmayan bir gül yaprağına her zaman yer vardı.

09.02.2009 *ruhsalboyut.com*