İçimizdeki Çocuk

Olgun ve mantıklı olmak adına; her zaman için doğru olmayı, hırslarımızın yerine umudu ve sevgiyi kullanmayı ne kadar denedik? Kısacası bir yetişkin olarak yaşamın anlamını, sevginin saflığını ne ölçüde biliyoruz?

Birilerini elbette seviyoruz. Hala umutlarımız var. Elbette güzel bir yaşam için gayretteyiz. Yaşamımızın içine karışan saflığımızı ve el değmemişliğimizi bugüne kadar nerelere harcadık? Bir takım savunmalara kalkışabiliriz ama yine de kendimize karşı dürüst olmalıyız.

Ne zaman mutlu bir haber aldığımızda, sokak ortasında olsak bile kimin ne düşündüğüne aldırmadan, içimizden geldiği gibi bir çığlık attık. Birilerini değiştirmeye çalışmadan, onu olduğu gibi kabullendik. Mutluluğun herhangi bir şeye bağlı olmadan da yaşanabileceğini hissettik. Biri bize bir şeker uzattığında, bu armağan bize o anda her şey oldu. Karşılığında hiçbir beklentimiz olmadan sadece sevmek için birini sevebildik?

Zorlukları ve gerçekleri umursamadan, bir şeylerin olmasını ne zaman katıksız umut ettik. Birine âşık olup, sadece onu görmek için sık sık gittiğimiz bir kefede saatlerce oturup bekledik. Hiç sıkılmadan kalbimiz bir kuş gibi çırpındı. Çoğumuz sevgiyi beklentilerle harmanladık. Umudu engellerle yoğurduk. Yaşamı sahip olmadıklarımızla pişirdik?

Çocukluğumuzda ve gençliğimizde zihnimizde yarattığımızdan çok farklı bir dünyayla karşılaştığımızda, sanki içimizden bir parça bizi terk edip gidiyor. Yaşamın herkes için hazırladığı acı sürprizlerle karşılaştığımızda, hayatımızdaki yapmacık gülücüklerin sayısı artmaya başlıyor. Sonuna kadar güvendiğimiz insanların bize oynadıkları oyunlar, zihnimizi adeta zehirliyor.

Kırılan kalbimizle baş başa kaldığımızda, verdiğimiz onca sevginin karşılığında aldığımız acımasızlığın arasında umutlarımızı tüketiyoruz. Neydim, ne oldum diye sorarken kendimize özlem duyuyoruz. Farkında olmadan geçen onca yaşlara rağmen.

(Güncelleme: 12/01/2007)